Гордымі  шумлівымі  барамі,  шчодрымі  на брусніцы,  чарніцы,   грыбы  ды  іншыя  розныя  дары лесу,  сталі

церабольскія  лясы,  што  садзіла  яна  ў  дзявоцтве.
Там,  ва  Усакінскім  майстарскім  участку  Бабруйскага  леспрамгаса,  была  тады  і  памочнікам  майстра,  маркіравала  на  дзялянках  нарыхтаваную драўніну.  Там і сваё  каханне  сустрэла – пры-гажуна  Аляксандра  Бародзіча,  які  быў  возчыкам  лесу,  лесарубам.  А  ў  50-я  гады  на  ўзбраенне  леспрамгасаўцаў  паступіла  бензапіла  “Дружба”,  і  ён  з  ёю  шчыраваў  на  дзялянках,  выконваў  і  перавыконваў  планавыя  заданні.
Усё  сталася,  як  марылася:  і    светлае  каханне  на  ўсё  жыццё,  і  шырокае  вяселле  з  дружкамі,  сваякамі.  Малады  не  мог  адарваць  вачэй  ад  сваёй  Ніначкі,  якая  была  для  яго  самай  прыгожай  нарачонай:  у  паркалёвай светлай  сукенцы,  у  вянку  з  пяшчотных  парафінавых  кветачак і  бялюткім  марлевым  вэлюмам.  У  вачах  яе   пераліваўся  акіян  кахання…
Якраз  60  гадоў  мінула  з  той  пары.  Брыльянтавае  вяселле Аляксандра  Мікалаевіча  і  Ніны  Пятроўны  Бародзічаў – падзея  для  ўсёй   іх   вялікай  сям’і.
— У  чым  жа  сакрэт  вашага  шчасця? – цікаўлюся  ў  гаспадыні.
– Шчасце  простае,  зямное.  Дзякуем  Усявышняму,  што  жывём,  за  тое,  што  маем.  А  было  ўсяго.  І  вайна  ў  нашым  з  мужам  лёсе,  якую  малымі  перажылі.  Мне  ў  памяць  урэзалася:  аднойчы  наляцелі  нямецкія  самалёты на  нашу  Каўбчанскую  Слабодку,  скідваюць  запаленчыя  снарады- тэрміткі,   бамбяць,  выбухі  такія,  што  стогне,  устае  на  дыбы  зямля.   Мне  гадкоў  10,  спужалася,  дык  не  хавацца  кінулася,  а  выскачыла  на  вуліцу  і  імчуся  пасярод  яе  куды  вочы   гля-дзяць.  А  нямецкі  лётчык  палівае   з  кулямёта,  толькі  кулі   наўкол  мяне  “ціў-ціў”.  Але  наканавана  было  жыць…
Дзякуем  Богу,  што падараваў  нам  добрых  дзяцей:  сыноў  Аляксандра  і  Мікалая  і  дачку  Галіну,  захаваў  іх.  За  тое,  што  ёсць  працяг  нашага  роду:  5  унукаў  і  адна  ўнучка,  а  яшчэ  два  праўнукі  і  6 праўнучак!  Што  і  сёння  ёсць  каго  лашчыць,  калыхаць,  купаць,  праважаць  і  сустракаць…
У  народзе  кажуць:  жыццё  пражыць – не  каробачку  сшыць.  Яшчэ  іх  дзяды  вучылі,  а  яны  сваім  дзецям  перадалі: жыві  годна,  працуй,  у  працы  не  астуджай  душы  сваёй.  Да  лю-дзей  стаўся  так,  як  хацеў  бы,  каб  да  цябе  ставіліся.  Вось  такая  бацькоў-ская  навука.
Дыхтоўны  дом  Бародзічаў  у  Клічаве  па  Першамайскай,  прасторны, толькі  вышыня  столі  пад  тры  метры.  Яшчэ  ў  маладосці  гаспадар  сам  яго  ставіў  у  Цераболі,  у  Клічаў  перавезлі  ў  канцы  60-х.  Тут  на  падвор’і  заўсёды трымалі  вялізную  гаспадарку,  у  якой  і  конь,  і  карова  былі,  у  хлеўчуках  вішчала,  кудахтала.  У  полі   апрацоўвалі  дзясяткі  сотак    буракоў,  бульбы,   сенажаць  была.
– Працавалі  заўсёды  разам,  усёй  сям’ёй, –  распавядае  Ніна  Пятроўна. – Ніколі  нічога  дзецям  мы  не  загадвалі.  Бацьку  ўсе  разумелі  без  слоў,  калі  што  рабіць – абавязкова  гуртам, уласныя  справы – убок.   Ён  усяму  навучыў  дзяцей  з  маленства.   Напрыклад,  калі  сена касіць – то  ўтрох,  хлопцы  спачатку  малымі  косамі  практыкаваліся,  а  пасля  стаялі  ўровень  з  бацькам.
Як  што  значнае  рабіць,  сена  сушыць  або  бульбу  капаць, – на  нашым  полі  больш  за  дзясятак  уласных  работнікаў:  дачка  з  зяцем,  сыны  з  нявесткамі,  унукі.    Аляксандр  Мікалаевіч  парадак  вядзе,  а   я   толькі  паспявала  сумкі  з  абедам  збіраць  сваім  любым.  І  ўсё  мы  гуртам,  весела.   Суседзі  толькі  па-добраму  зайздросцілі,  што  такая  дружная  ў  нас  сям’я…  І  зараз  у  майго  гаспадара,  хоць  яму  83  гады,  дровы  так  роўненька  ў  дрывотніку  складзены,  як  пад  лінейку.  У  двары  таксама  парадак…
Абодва  гаспадары  даўно  на  за-служаным  адпачынку.  Ніна  Пятроўна  ў  Клічаве  працавала  прыбіральшчыцай  у  інфекцыйным  аддзяленні  райбальніцы,  раённай  аптэцы, аграрна-тэхнічным  каледжы,  адтуль  і  на  пенсію  выйшла.  Дарэчы,  вельмі  ўдзячная  кіраўніцтву  гэтай  установы,  што  не  абыходзіць  увагай  сваіх  ветэранаў  працы.  Аляксандр  Пятровіч  доўгі  час  быў  конюхам-возчыкам  у  гарадскім  дзіцячым  садку  №1  Клічава,  а  на  пенсію  выйшаў  вальшчыкам  лесу  Бабруйскага  леспрамгаса.  Так  што   на  карысць  грамадства  аддадзена  цэлае  працоўнае  жыццё.
… Вось  і  зноў  прыйшла  вясна.  Сонейка  з  нябёс  усміхаецца,  шпакі,  чорныя,  што  сажа,  ужо  засяліліся  ў  шпакоўні,  шчоўкаюць  з  самай  раніцы  на  ўсе  лады.  Не  сядзіцца  ўжо  ў  хаце  гаспадарам,  усё  тупалі  б  па  справах  на  двары,  ды  здароўе  апошнім  часам  падводзіць.  Хутка  і  Вялікдзень.  На  яго  абавязкова  “злятаюцца”  ў родны  кут  усе  нашчадкі  Баро-дзічаў.  Бо  свята  гэта  для  іх  двайное.  У  гэты  дзень  адзначае  сям’я  і  дзень  нараджэння   матулі,  бабулі, прабабулі  Ніны  Пятроўны.   Бо  нарадзілася  яна  якраз  у  гэта  свята, а  якая  дата  дакладна  тады  была,  невядома.  І  зноў  будзе  вясёлай  іх  хата,  дапазна   ярка  будуць свяціцца  ўсе  яе  вокны.  Няхай  будзе  так  яшчэ  доўга!