Усе  мужчыны  з  вёскі  Бярозаўка былі  партызанамі. Гарэлі  жаданнем  далучыцца  да  іх  і  мы,  дзяўчаты.  Мяне,  Ганну  нарадоўскую, Анастасію  Ільінчык  нашы  хлопцы  ў  Бярозавым  Балоце пазнаёмілі  з  камісарам  Якавам  Іванавічам  Зайцам.  З  тае  пары  і  пачалося  наша  партызанскае  жыццё.

Я  была  сувязной  і  супрацоўнічала  з  камандзірам  аддзялення  разведкі  Уладзімірам  Купрэевічам  Лызо.  Хачу  расказаць  адзін  эпізод.  Камандзір  620-га  атрада  Міхаіл  Міхалап  пазнаёміў  мяне  з  сям’ёй  падпольшчыкаў  Голубевых  з  Бабруйска.  Самай  складанай  для  мяне  была  задача  дастаўляць партызанам  медыкаменты.  У  той  час  у  адной  з  аптэк  працавала  Ганна  Мітрафанаўна  Адамовіч,  маці  Алеся  Адамовіча.  Яна  перадавала  лекі  Голубевым,  а  тыя  прыносілі  іх  маёй  маці  Софіі  Іосіфаўне.  А  я  перапраўляла  іх  партызанам.  Для  гэтага  ў  мяне  было  некалькі  спосабаў.  Напрыклад,  у  мяне  быў  кошык  з  двайным  дном.  Зімой  зашывала  іх  у  світку  або  буркі.  Партызаны  змайстравалі  сані  з  двума  днішчамі,  так  я  перавозіла  не  толькі  медыкаменты,  але  і  зброю,  якую  дабываў  георгій  Фёдаравіч  Васеха.  Аднойчы  нямецкі  патруль  супыніў  мяне  і  стаў  правяраць  дакументы.  На  вазу  ляжала,  захутаная  ў  коўдру,  мая  хворая  цётка  Вольга.  Немец  падумаў,  што  ў  яе  тыф,  і  хуценька  адправіў  нас.  У  той  дзень  мне  пашчасціла  даставіць  партызанам  зброю  і  лекі.  Ездзіла  ў  Бабруйск  і  назад  цераз  Гуту,  Назараўку,  іншыя  паселішчы,  каб  не  вельмі  “мазоліць”  вочы  паліцаям  і  немцам.

Многія  загінулі  на  той  вайне.  Не  дажылі  да  Перамогі  падпольшчыкі  Ксенія  і  Марыя  Голубевы,  геройскі  загінуў  іх  13-ці  гадовы  брат  Міця.  Вечная  памяць ім  і  тысячам  іншых  партызан  і  мірных  жыхароў,  чыё  жыццё  абарвала  вайна.

Ганна  ТРЫЗНА,

партызанская  сувязная,

жыхарка  г. Бабруйска