Жнівень  сёлета  выдаўся  сонечны,  спякотны.  Пакуль  вяскоўцы  завіхаліся  на  хлебных  нівах,  ды  на  ўласных  агародах,  цягалі  ваду  і  ратавалі  агуркі  ды  памідоры  гарадскія  выхадцы  з  вёсак  спяшаліся  да  родных  парогаў,  ехалі  на  доўгачаканую  сустрэчу  з  землякамі,  якую  другі  год  арганізоўвае  і  праводзіць  Максімавіцкі  сельскі  Дом  культуры.  Нездарма  кажуць: добрая  слава  далёка  чуваць.
Вось  і  пра  мінулагоднюю  сустрэчу  землякоў  многія  дачуліся  ад  родзічаў  і  знаёмых,  таму  сёлета  не  прамінулі  магчымасці  прыняць  у  ёй  удзел.  Прыехалі  цэлымі   сем’ямі,  прывезлі  на  радзіму  продкаў  дзяцей  і  ўнукаў.  Многія  па  розных  прычынах  не  былі  ў  родных  мясцінах  па  шмат  гадоў  і  з  задавальненнем    знаёміліся  з  інфраструктурай  вёскі,  з  інтарэсам  цікавіліся  справамі.
Максімавічы  сустрэлі  гарадскіх  радушна.   Ад  водару  спелых  траў,  пярэстасці  рамонкаў  і  валошак,  ад  шуму  працуючай  сушылкі  на  зернетаку,  ад  свежага, настоенага  на  водары  спелага  жыта  і  зёлак,  паветра  кружылася  галава,  сэрца  шалёна  калацілася  ад  радасці  і  шчасця,  прыемных  сустрэч  і  канешне ж,  успамінаў,  якія  накатваліся  шырокай  марской  хваляй  і  паглыналі,  бярэдзілі  душу.  Машыны  ўсё  пад’язджалі,  з  іх  выходзілі  па-святочнаму  апранутыя  людзі,  яны  віталіся  і  абдымаліся,  незнарок  змахваючы  з  вачэй  няпрошаную слязу.  Потым  усе,  як  па  камандзе,  накіраваліся  да  вясковага  мемарыяла  Славы.  Адшукаўшы  мілыя  сэрцу  прозвішчы  родных,  суседзяў,  моўчкі  стаялі  некалькі  хвілін  і  гладзілі  далонню  выбітыя  на  камені  літары,  ускладалі  на  пастамент  прывезеныя  здалёк  кветкі.
Глядзельная  зала  Дома  культуры  была  забіта  да  адказу.  Вядучыя  Любоў  Макарэвіч  і  Леакадзія  Елупахіна (у  дзявоцтве  Пінчук)  зрабілі  ўсё  для  таго,  каб  кожны  госць  адчуваў  сябе  як  дома.  Яны  цёпла  і  сардэчна  расказвалі  аб  земляках,  дзяліліся  нейкімі  прыемнымі  ўспамінамі,  бярэдзілі  душы  прысутных  пранікнёнымі  паэтычнымі  радкамі.  Леакадзія  Міхайлаўна  шмат  працуе  над  канцэпцыяй  сустрэчы,  з’яўляецца  арганізуючым  звяном  паміж  намі  і  выхадцамі  з  нашага  рэгіёна.  Кіраўніцтва  гаспадаркі  начале  са  старшынёй  праўлення  калгаса  “Радзіма”  Васілём  Васільевічам  Белым  і  яго  намеснікам  Валянцінай  Яўгенаўнай  Валжанковай  таксама  не  стаяць  у  баку,  заўсёды  дапамагаюць  і  з’яўляюцца  актыўнымі  ўдзельнікамі  і  арганізатарамі  мерапрыемства.
Адной  з  важных  складаючых  сустрэчы  землякоў  з’яўляецца  канцэрт.  Спецыяльную  праграму  падрыхтаваў  і  прывёз  з  Германіі  Іван  Мікалаевіч  Патупчык.  Упрыгожылі  і  ажывілі  выступленне  артыста  Анастасія  Макарэвіч  і  Анастасія  Крыўцова,  музыкальнае  суправаджэнне  ажыццявіў  Сяргей  Рыбікаў.  Ужо  становіцца  добрай  традыцыяй  спяваць  задушэўныя  песні  пад  гармонік  разам  з  Людмілай  Кушнер.   Як  аказалася,  дарэмна  хваляваўся  перад  выступленнем  і  Мікалай  Кушнер  з  Ліпніцы.  Выкананыя  ім  пад  гітару  песні  ўласнага  сачынення  кранулі  гледачоў  і  тыя  шчодра  адарылі  яго,  як  і  ўсіх  артыстаў,  шчырымі  апладысментамі.
Нашы  госці  з  інтарэсам  наведалі  сярэднюю  школу,  музейную  залу  Дома  культуры.  Асабліва  тыя,  хто  даўно  развітаўся  з  вёскай,  бралі  ў  рукі  прадметы  селькага  побыту  і  ўспаміналі  свае  хаты,  а  з  імі  і  вобразы  блізкіх  людзей.  Некаторыя  госці  папоўнілі  калекцыю  музейных  экспанатаў.  Так,  Зінаіда  Сяргееўна  Булойчык  з  Куціна  перадала  ў  дар  стары  гадзіннік,  а  яе  брат  Леанід – фотаздымак.  Пятро  Георгіевіч  Рабаў  падарыў  старадаўні  самавар.  Да  месца  будзе  заўважыць,  што  яго  бацька,  калі  працаваў  настаўнікам  у  школе,  прыклаў  нямала  сілы  і  старання,  каб  увекавечыць  памяць  землякоў,  якія  загінулі  ў  час  Вялікай  Айчыннай  вайны.
Нашы  госці  былі  прыемна  ўражаны  тым,  як  мы  па  крупінках  збіраем  і  за-хоўваем  шматгранную  культурную  спадчыну  нашых  продкаў.  Бібліятэкар  Кацярына  Віктараўна  Сакава  запісала  шэраг  легендаў,  казак,  песень  і  абрадаў  улас-цівых  нашай  мясцовасці.  Некаторыя  з  іх  з’яўляюцца  часткай  рэпертуару  аматарскага  аб’яднання  “Спадчына”,  якое  з  задавальненнем  наведваюць  жыхары  аграгарадка.
Працавітымі,  добразычлівымі  і  на-дзейнымі,  ветлівымі  і  таварыскімі,  сумленнымі  і  тактоўнымі  працаўнікамі,  сябрамі  і  суседзямі  былі  і  застаюцца  людзі,  якіх  узгадавала  шчодрая  максімавіцкая  зямля. Іх  жыццёвыя  пазіцыі  заслугоўваюць  павагі,  служаць  прыкладам  сённяшнім  і  будучым  пакаленням.

Сяргей  ШЧЭПКА,
дырэктар  Максімавіцкага  СДК.