Людзі будавалі іх яшчэ ў глыбокай старажытнасці. Надзейна, на тысячагоддзі. Так, да нашых дзён захавалася асфальтавая шаша біблейскага Вавілона, а каменнымі дарогамі Рымскай імперыі карыстаюцца і ў цяперашні час. Напэўна, ведалі тагачасныя майстры нейкія сакрэты, ці матэрыялы былі настолькі дасканалымі, што і праз тысячагоддзі яны годныя да прымянення.

Кажуць, у Амерыцы заказчык, перш чым прыняць дарогу ў эксплуатацыю, ставіць на капот аўтамабіля шклянку з вадой, і калі тая не распляскаецца ў час руху, то дарога зроблена як след. Не ведаю, ці прымяняюць такую методыку нашы спецыялісты, але ацэнку якасці дарог штодня даюць вадзіцелі і пасажыры. Што ні кажыце, а дарогам нашым яшчэ далёка да дасканаласці. Але ў святочным выпуску не хочацца пісаць аб праблемах. Лепш пагаворым аб добрым. Тым больш, што прыкладаў шчырай і добрасумленнай працы ў нас даволі шмат. Віктара Іванавіча ХАРЛАПА, рабочага ДРБУ-126, заспець дома даволі праблематычна. Большую частку сутак ён праводзіць на працы. Машыністам экскаватара працуе ў арганізацыі ўжо 34 гады. За тэхнікай сочыць як след, эканомна і рацыянальна расходуе гаруча-змазачныя матэрыялы, ды і нормы вырабаткі на пагрузачных работах пастаянна перавыконвае. Такое стаўленне Віктара Іванавіча да сваіх абавязкаў знайшло прызнанне сярод калег і кіраўніцтва ў родным калектыве.
Шмат добрых слоў аб гэтым вельмі сціплым чалавеку давялося пачуць і ад жонкі Надзеі Міхайлаўны, суседзяў Аліноўскіх, паплечнікаў па працы. Добры прыклад падае ён і сваім дзецям – дачцэ Святлане, настаўніцы СШ № 2 г. Клічава, і сыну Дзмітрыю, які працуе ў Бабруйску на «Фан-ДОКу» і завочна вучыцца ў лясной акадэміі горада Санкт-Пецярбурга.