— Каб хацеў  выкрэсліць  з  памяці  вайну,  ды  не  атрымліваецца, — гаворыць  Мікалай  Аляксандравіч  Новік  з  аграгарадка  Стары  Востраў. – Баліць  яна  да  гэтага  часу. Так  і  не  загойваюцца  раны…

Не  алегарычны  сэнс  у  словах  былога  пехацінца,  інваліда  ІІ  групы  Вялікай  Айчыннай  вайны.  Да  гэтага  часу  трывожаць  асколкі,  якімі  быццам  нашпігавана  цела.  Такую  “памяць”  на  ўсё  жыццё  пакінулі  аб  сабе  баі  ва  Усходняй  Прусіі  ў  лютым  1945  года…

— Немец  адчайна  супраціўляўся.  Вырылі  супрацьтанкавыя  рвы.  І  нашы  б’юць  з  арудый,  і  фашысты, — згадвае  Мікалай  Аляксандравіч. – Аж жарка!  Камандзіра  роты  раніла,  я  побач  быў.  Перавязаў,  пасля  санітарам  здаў.  Сам  вяртаўся  і  напароўся  на  немцаў. Вось  і  дасталося…  Бой  кіпіць  кругом,  я  ляжу, кроўю  сцякаю.  Мяне  і  іншых  цяжка  параненых  пасля  на  конях  адтуль  вывозілі.  Але,  відаць,  трэба  было  жыць.  Бо  цяжкая  нямецкая  артылерыя  яшчэ  і  ў  тыле  даставала.

Доўгачаканы  Дзень  Перамогі  Мікалай  Новік  сустрэў  у  шпіталі.  А  наперадзе  ў  20-гадовага  бязвусага  салдата  было  цэлае  жыццё.  Цяпер  Мікалай  Аляксандравіч  можа  сказаць,  што  пражыў  яго  годна.  Увесь  час  шчыраваў  у  мясцовай  гаспадарцы.  Выгадаваў  дзве  дачкі  і  два  сыны.  Цяпер  самая  малодшанькая  ў  іх  родзе  праўнучка  Ганначка  ўжо  школьніца, жыве  ў  Кіеве.

Восень  жыцця  М. А. Новіка  цёплая  і  сонечная.  Сагрэта  любоўю  і  клопатам  розных  людзей.  Бо  жыве  ён  у  пашане  з  сям’ёй  свайго  сына  Аляксандра  Мікалаевіча,  кадравага  вайскоўца  ў  адстаўцы.

Мікалай  Аляксандравіч  зрабіў  усё,  што  мог,  каб  над  родным  Востравам,  дзе  побач  велічная  Бярэзіна  і  неабсяжныя  прасторы,  зоры  былі  ціхія.

Н. ІЗОХ